Tatlayokolake

Hello everyone,
( Oh Erica onze 2e week begint vandaag.... We hebben er nog 2 te gaan ..... ( gelukkig))
Vandaag zijn we vertrokken vanuit 108 mile ranch waar we op een paardenranch bivakeerden. Paard hebben we niet gereden want dat konden we die arme beesten toch niet aan doen met onze onkunde betreffende die beesten. Daarbij was het gister ook erg warm.
Vanochtend dus op tijd vertrokken. Het zou vandaag een lange rit worden van ongeveer 5 uur. Rare was dat de navigatie aan gaf dat we maar 4 uur en 9 minuten hoefden te rijden. Daar zijn we wel achter gekomen hoe dat kwam.
Onderweg nog even gestopt in Williamslake. Een middelgroot stadje voor wat boodschappen betreffende het ontbijt dat we nog moesten nuttigen en voor de komende dagen.... Safeway heeft er een paar goede klanten bij... Koelbox vol met drank en ook wat lekkers..
Vervolgens dus de tocht voortgezet. De omgeving was hier weer heel anders... Meer een soort cowboyland zeg maar. Stukken weiland met koeien. Je kon duidelijk zien dat men hier al heel erg bezig is geweest met het omhakken van bomen. Hele bergen zijn kaal gemaakt. Onderweg kwamen we dan ook heel veel trucks vol met gekapte bomen tegen. Logging is hier een van de inkomens.
Uiteindelijk dachten we er toch bijna te zijn omdat de navigatie dat aangaf... Ja dat klopte. Het was het begin van de weg waar onze lodge aan zou liggen. Toen begon de ellende zijnde een zogenaamde dirt road of te wel een onverharde weg. Op de bewegwijzering stond Bracewell’s Alpine lodge 57. Ik, Annemarie, zei nog nou dat wordt lekker dat is nog 57 km hobbelen. Jack dacht dat dat niet zo was en dat de lodge bij nummer 57 lag... Nou ik kreeg gelijk... 57 km Dirt road en hobbelen maar.... Aangezien het hier al even droog was zag de auto er dus niet meer uit.... en waren wij gek gehobbeld. Het leek wel of er geen eind aan de weg kwam en we naar het eind van de wereld reden. Nog nooit zoiets meegemaakt. We dachten ook dat we verkeerd gingen. Gelukkig stonden er hier en daar grappige bordjes dat we niet verdwaald waren en de goede kant opgingen.
Aan het eind van de weg kwamen we bij een hek en kwamen we vervolgens op een van de mooiste plekjes op aarde... Begroet door 2 honden en Maggie ( een gepensioneerde vrouw uit Vancouver Island) bleek dat wij met haar inderdaad de enige mensen waren op deze ranch. Ook dit bleek namelijk een ranch te zijn waarvan uit je allerlei outdoor activiteiten kon doen waaronder ook jagen.
Gelukkig kwam een ander Nederlands stel ook nog. Dat wisten we... Dus eigenlijk leven we hier nu met 5 personen, 2 honden, 16 paarden en heel veel ander wild ( ook beren) Na aankomst zijn we nog een stukje gaan lopen ( met berenbel!!!) naar het meer wat bij de ranch hoort. Vervolgens hebben we heerlijk zitten lezen in het zonnetje ( tot de beestjes ons opaten!!) Maggie heeft voor ons gekookt. Heerlijk bloemkool, karbonaatje en pasta met champignons ( gezond he!!) Als toetje een chocolade cake.. ( gezond he???) Nog even een lekkere douche dan gaat het agregaat uit en dus ook het licht....
Doei....